(door Jessi Nabuurs)

"Hij stond graag te kijken naar de schilderijen in de ontvangsthal van het hoofdkantoor," zo vertelt hij me. "Vooral als hij na een vergadering even bij moest komen of zijn dromen van de nacht ervoor wilde overdenken."

Samen kijken we naar een schilderij van de beroemde 'Il Duomo’ in Florence. "Dit is mijn lievelingsbeeld, " zegt hij. "Vroeger als kind hadden we een huis in de heuvels en daar heb ik vele lange zomers doorgebracht met mijn ouders. Een prachtige tijd."

Hij zet een stap naar achter en draait naar me toe. "Nu is het heel anders, geen ruimte meer voor de familietradities sinds mijn vader besloot om zestig procent van de aandelen te verkopen aan onze Amerikaanse concurrent. Hij zag een doorgroei naar een international met beursgang al voor zich. Hij rekende zich altijd al rijk, heeft veel bereikt maar ook veel geriskeerd. Wij zagen hem vroeger bijna nooit thuis. En nu zitten we met de gebakken peren. De vergaderingen gaan per Skype en eens per kwartaal moet ik opdraven bij de board in Chicago om hun spreadsheets met mijn cijfers te verantwoorden. Mijn broer ziet het ook helemaal niet meer zitten. Hadden we maar op tijd doorgehad dat mijn vader een hersentumor had en eigenlijk ontoerekeningsvatbaar was geworden. Dan hadden we al deze ellende kunnen voorkomen." Dromend kijkt ie naar het schilderij.

"Wat zijn dat voor dromen die u bezighouden?" vraag ik. Even aarzelt hij en zegt dan: "Mijn droom is om het bedrijf weer terug te kopen. Ik weet het, onmogelijk zo lijkt het, want dan moet ik naast mijn broer ook mijn oudoom vragen om ons hele familiekapitaal erin te steken. En de tijden zijn niet zo ruim meer als tien jaar geleden. Nu heb ik wel eens gehoord van 'crowdfunding', dat meerdere mensen mee-investeren. Zou ik dat ook in de familiekring kunnen toepassen, denkt u, zodat mijn dochters en hun echtgenoten ook kunnen investeren? Of heb ik niet zo’n ingewikkelde constructie nodig? Ik pieker me suf."

"Soms is niet een complexe inovatie, maar juist iets heel simpels de oplossing" zeg ik bemoedigend. "Een eenvoudige horlogemaker heeft het ontwerp van de koepel van ‘Il Duomo’ gered door een rij stenen verticaal in de muur te metselen, waardoor de dakpannen bleven liggen zonder een grote steiger te hoeven bouwen. En het is nog steeds de grootste stenen overspanning ter wereld. Dus misschien hoeft het niet zo ingewikkeld te zijn voor u."

Ik vervolg voorzichtig met "Hoe is het met uw vader verder gegaan in dit verhaal?". "Tsja," zegt hij, "toen mijn vader doorhad dat wij niet blij waren met de Amerikaanse aanpak, heeft hij nog geprobeerd om de boel te redden door het huis in Florence en de fabriek in Turijn in te zetten als 'assets' voor de onderhandeling, maar daar trapte die gasten natuurlijk niet in, die zijn enkel uit op een 'quick win'. En zijn te dure adviseurs waren natuurlijk ineens in geen velden of wegen te bekennen, die hadden wel door dat ze fout zaten. Het enige wat ie voor elkaar heeft gekregen was de garantie van de aanstelling van een directeur uit de familiekringen, om nog enigszins de oude waarden overeind te houden. En dat was ik, zei de gek."

"Het laatste wat ie tegen me zei voordat ie vorig jaar overleed was ‘Jongen, ik hoop dat je op eigen benen terugkomt, want ik heb gefaald’."

"Voel jij dat ook zo?" vraag ik. Hij kijkt naar beneden en zegt schuchter "Ach, het is maar net hoe je er naar kijkt. Ik was wel kwaad hoor, maar ik heb altijd veel van die man gehouden en de echte zakelijke fout maakte ie pas bij zijn tragische einde. Hij is met een groot schuldgevoel dood gegaan. Dus, ik neem zijn levensles maar met me mee en richt me weer op onze oude waarden, waar we groot mee zijn geworden: vertrouwen en persoonlijk contact, op continuïteit. Ik vertrouw vanaf nu enkel op mensen die vanuit eenvoud werken, want alleen kan ik het niet. Eigenlijk wil ik geen advies van buitenstaanders, maar ik heb het toch nodig vrees ik. Dus wat zegt u er van?"

Ik geef hem een hand en zeg: "Vertrouw op uw eigen gevoel, uw hart zit op de juiste plaats. En bel me als u eruit bent om 100% van de aandelen terug te willen veroveren. Die management buy-in/out daar vinden we wel een oplossing voor; de aanhouder wint. De Florentijnen deden er ook 176 jaar over om hun Dom af te bouwen met allerlei tegenslagen. En zoals de Italianen zeggen: l’occhio del patrone ingrassa il cavallo - niemand draagt zorg voor zijn zaak zoals de eigenaar zelf "

Met die warme handdruk verlaat ik wandelend langs de prachtige schilderingen van Italiaanse meesters het historische pand.