HOOFDSTUK 15 ....spervuur....

 

"Uw telefoongesprek met mij alsmede uw brief zijn, evenals de overige telefonische aankondigingen en mondelinge aanzeggingen van anderen aan mij, evenzovele pogingen om middels ongehoorde druk en intimidatie mij te bewegen mijn aandelen te verkopen en afstand te doen van de rechten die ik als aandeelhouder heb."

 

Dit schrijft Leo Lampe in een brief aan advocaat Wakkie eind januari 1988:

 

En het is waar, na het ontbijt in "Kras" wordt Lampe op een waar spervuur van meer of minder subtiele staaltjes van overreding onthaald. Bakx doet interessant en belt bij voorkeur vanuit de auto, kreten slakend als "nu is het oorlog" en "Pyrrhus-overwinning". Boersma dreigt met juridische stappen, uitgifte van aandelen, statutenwijziging en nieuwe wetsontwerpen. Diverse broertjes schrijven brieven over loyaliteit en meer van zulke nonsens. Nouwen vooist een dik uur zoet aan de telefoon terwijl hij "eigenlijk geen tijd heeft" en Wakkie dreigt in woord en geschrift met eisen tot schadevergoeding ( ja, echt!)

 

Vader en moeder vergasten hem op een dineetje aan de Amstel. Heel aardig, maar als hij bij het dessert een papiertje krijgt voorgelegd door zijn moeder, kijkt hij zijn vader verbaasd aan, die wegkijkt. Leo verklaart wat beneveld "nooit iets te tekenen als hij gedronken heeft." Een gezond principe.

 

Dan, de volgende avond 21 januari is er een dineetje met Fons. Over Fons de Vries, de 'candyman' in familiejargon, is nog niet veel te doen geweest. Hij houdt keurig de notulen bij, maar komt zelf weinig aan het woord. "....een zeer goede fabrieksmanager ...." wordt er ergens over hem gezegd en die avond zal hij zelf eerlijk verklaren "niet geschikt te zijn voor de topfunctie in het bedrijf". Niettemin neemt hij die functie op dat moment wel waar en Lampe heeft overwogen dat het geen kwaad kan eens met hem te praten. Nou praten, dat wil Fons wel, ook al zit De Waal erbij, daar in het restaurant Krasnapolsky.

 

Zo te zien een gezellig dikkertje die Fons de Vries, de enig overgebleven directeur van "Tonnema" en er wordt dan ook lekker gekeuveld. "De samenwerking met zijn broer was al een tijd niet goed. Zijn broer was wel een goed bestuurder, maar niet echt commercieel. Het gaat slecht met de zaak (?) en het moet toch duidelijk zijn dat niemand uit de familie geschikt (?) is voor opvolging".

 

Dit doet Leo met opgetrokken wenkbrauwen vragen: "Maar Fons, moet je dan bovennormaal begaafd zijn om een snoepjesfabriek te runnen?", hetgeen niet bij iedereen hilariteit opwekt. "Maar," zegt hij, "het gaat toch allemaal om het bedrijf en om de mensen en het gaat drie miljoen kosten om de zaak een beetje te moderniseren en Mars is toch een beste kandidaat en kijk maar als je het niet gelooft, want hier heb ik een brief".

 

Een brief van Mars!

 

Om niet te geloven.

 

Want wat lezen Lampe en De Waal in die brief?

 

Om te beginnen de datum: 12 januari. Dus ná de bewuste vergadering van de 6de. Er is dus helemaal geen sprake van een op de 7de aflopend ultimatum! Bovendien zegt de, in het Amerikaans gestelde brief keihard dat men bereid is "Tonnema" te kopen, maar er niet over peinst garanties te stellen zoals gevraagd, met name voor de werkgelegenheid. Mars zal zich houden aan 'good entrepreneurship', verantwoord ondernemerschap.

 
Directeur Langeler van Mars zal trouwens in een artikel in "Het Financiële Dagblad" van 9 februari 1988 verklaren dat hij begin januari een delegatie van Pierson, Heldring & Pierson heeft ontvangen, die "kwam vertellen dat alle aandelen van Tonnema te koop waren". Mars benaderde het aanbod om te kopen serieus. Langeler zegt "dat er weliswaar van een echt aanbod geen sprake is geweest, maar wel werd een intentieverklaring opgesteld. Ook is een overnamebedrag van 27 miljoen genoemd".

 

Fons, die het met Mars "helemaal ziet zitten", slaagt er die avond niet in Leo de machtiging te laten tekenen.