HOOFDSTUK 5 ....et tu Brute....
Moeder Esther heeft haar mond gehouden, want zij weet wat er komen gaat.
Bakx deelt namelijk mede het van belang te achten in deze fase vertegenwoordigers van beide takken te benoemen en dit idee “spreekt dr Aloys wel aan”. Voortvarend stelt deze dan ook voor zijn oudste zus hiervoor aan te wijzen, die dat in ferme bewoordingen accepteert.
Voorzitter Schmelzer sluit de vergadering met de constatering dat “enkele meningsverschillen” naar voren zijn gebracht. Kenmerkend vindt hij “dat iedereen in het belang van de onderneming denkt, waaruit blijkt dat de aandeelhouders oog hebben voor de continuïteit van de onderneming”.
Dr A.E.N. de Vries spreekt, jegens de voorzitter, zijn waardering uit voor de leiding van de vergadering.
Terwijl de aandeelhouders in hetzelfde complex (het steriele Hoog Brabant in Utrecht) aan de lunch gaan, vergaderen de commissarissen door en mogen de twee directeuren antichambreren.
Na anderhalf uur neemt Schmelzer Nico jr. apart: ““Ik heb gevochten wat ik kon, maar ik heb mijn collega’s niet mee kunnen krijgen”. Paul Nouwen, inmiddels ANWB-directeur (en daar heel trots op), mag Nico het “vonnis” mededelen: “De Groen en hijzelf dreigen met aftreden als hij de tijdelijke benoeming van Paul de Vries niet terugdraait!” En Schmelzer? Deze heeft, zoals hij later zelf verklaart: “in deze dramatische situatie, als voorzitter, alles afwegende, besloten zijn collega’s te volgen en op Nico jr. een beroep gedaan op zijn besluit terug te komen”.
Aangezien de president-directeur drie weken voor de vergadering aan Schmelzer en De Groen - Nouwen had het te druk om terug te bellen, De Vries stond “onder aan mijn lijstje” -, had medegedeeld zijn zoon Paul te zullen inschakelen en van beiden opnieuw te horen had gekregen dat dit te zijner competentie was (en dus akkoord), voelde hij dit plotselinge ultimatum als een dolkstoot in de rug van Nouwen. Paul Nouwen had zijn vader (de fiscalist prof. Nouwen) in de Raad van Commissarissen opgevolgd en Nico jr. heeft nooit zo’n hoge pet van hem opgehad. maar van bierbaron Frans de Groen en zeker van oude studiemakker Norbert Schmelzer had hij veel meer ruggengraat verwacht.
Bovendien, na de ongehoorde aanval van de RvC van die morgen in de AvA en na als een kleine jongen in de wachtkamer te zijn gezet, wordt hij nu geconfronteerd met de onverteerbare Leidse kak van Nouwen, die het advies van de commissarissen in deze kwestie vergelijkt met het advies van de Raad van State aan een minister!
De president-directeur, veteraan van 30 jaar bij “Tonnema”, voorzitter van de NeVeSuCo, de branchevereniging van de “Suiker”, houdt het na deze, een zichzelf respecterend commissarissencollege, onwaardige vertoning voor gezien. Hij besluit tot vervroegde uittreding en de advocaten worden aan het werk gezet om een regeling te treffen.
En zo komt er een einde aan “de Macht van Oosterbeek”.
Het glaasje water waarin het stormde bleek zich te bevinden in de trillende handen van de commissarissen, die ridders zonder vrees of blaam.